Belfast 2025

Byłem zły że tak się obijają w tym porcie. Statek przypływa z dwudziestocztero godzinnym opuźnieniem, deszcz leje jak cholera, a celników trzeba przekupywać dwa razy.
- No pospieszcie się kurwa trochę!

Grzebali się jak muchy w smole. Amatorzy jacyś. Deszcz lał niemiłosiernie, błyskawice rozjaśniały tylko na chwilę kiepsko oświetlony dok portowy. Usłyszałem grzmot pioruna który trafił kilkadziesiąt metrów od moich uszu.
- Ciekawe w co trafiło.
- W generator prądu - powiedział młody celnik który stał tuż obok mnie - zawsze tam trafia.

Młodzi celnicy chcieli szybko zarobić. Szybko mieli żony, i szybko robili dzieci. Przekupienie ich nie stanowiło żadnego problemu, byli życiowi i nie doświadczeni. Poza tym mniej kosztowali od starych wyjadaczy.

Zrobiło się kompletnie ciemno w całym porcie. Jeszcze przez chwilę pracował generator na statku ale i ten zamilkł. Usłyszałem głośny trzask i drżenie pod nogami.

Piorun rozświetlił na ułamek sekundy doki portowe. Zobaczyłem jakroztrzaskany kontener leży na ziemi. Przez rozbite drzwi wypadła skrzynka z ciężkim karabinem FN-RAL. Młody celnik spojrzał na mnie wzrokiem pełnym przerażenia i zdziwienia.
- Kurwa... - pisnął

Następna błyskawica rozświetliła widok jego martwego ciała i stróżkę krwi płynącą w kierunku morza wartkim nurtem niczym czerwona rzeka. Schowałem broń do kabury. Teraz dojrzałem że nie zdążył nawet sięgnąć po broń. Skórzana zapinka w poprzek kabury wciąż była nie ruszona.
- Posprzątaj to Jim. Byle szybko.- Powiedziałem do kierowcy ciężarówki.
- Dobra, ale co z ciałem?
- Wsadź pod kontener, i naładuj tam owoców. Ja idę załatwić podpis pod kwitami jakiegoś innego celnika.

Cholera jasna dlaczego ci idioci mają zawsze zapięte kabury. Miałby chociaż podobne szanse. Z resztą lepiej że tak mają, o jednego angola mniej.

Wszedłem do ciemnego pokoju, nad niewielkim stołem z rozłożonymi mapami wisiała goła żarówka. Nad mapą stał Gibson. Krępej budowy irlandczyk. Był jescze dość młody jak na przeciętnego obywatela Belfastu i jednocześnie stary jak na bojownika IRA. Miał jakieś trzydzieści lat i całkiem siwe włosy.
- Witaj Ron, słyszałem o wczorajszych kłopotach. - Gibson wyjątkowo ciepły głos.
- Jim ma zbyt długi jęzor - wycedziłem słowa jednym tchem - i zaraz z tym skończę.

W ciemnym rogu pokoju siedział Jim i zasłonił się rękami kiedy kopnąłem jego krzesło. Obok siedział Dany i czyścił broń.
- Spokojnie to nie on.- Bronił go Gibson.
- Wiem ale dziś też się szczęśliwie nie ułożyło. Była kontrola w porcie. Muszę się stąd zmywać.
- No to świetnie się składa fundniemy ci wycieczkę za ocean. - powiedziedział to ze zmrużonymi oczami, wyglądał teraz jak człowiek który mógłby zabrać dziecku cukierek, a ono nawet by się nie pogniewało.
- Ale...- powiedziałem
- Zadanko, rach ciach i po krzyku - wyszeptał z kąta Jim.
- Stul pysk Jim. - Gibson potrfił być rzeczowy.- Prawdę mówiąc Rob robota jest nie łatwa i nie masz po niej czego szukać w Irlandii.

To mi wyjątkowo pasowało. Czas był już skończyć z tą zabawą w wyzwolicieli narodu i zająć się czymś poważnym. Na przykład przemytem broni do uciskanej Irlandii, oraz zarobieniem w ten sposób na dobrą emeryturę. O tak na przemycie to ja się znałem.
- Odeślemy was po wszystkim do Stanów Zjednoczonych. - dorzucił Gibson

No piękniej być nie mogło. Największy rynek broni na świecie, tylko Azja była tańsza, ale tam sprzedawali gówno ostatniej kategorii. Tak, to fantastyczny kierunek podróży.
- Nie będzie nam łatwo opuścić ojczyznę - powiedziałem ze smutkiem w oczach.
- Cholera to znaczy że czeka nas ciężka robota.- wycedził przez zęby Dany

Za onem wciąż mrzyło. Przenikliwe zimno grudniowego wieczoru wdzierało się do nieogrzanego pokoju jak zły duch. Pomyślałem czy też będzie mi tak zimno jak będę umierał. Zastanawiałem się czy będę z tym walczył, może tylko chwilę, a może niewyobrażalnie długo.

Gibson rozłożył przed nami mapy. Były to mapy szkoły podstawowej w bogatej dzielnicy Belfastu. Planu działania nie było. Trochę mnie to zdziwiło, bo zawsze rozkazy były precyzyjne. Gibson powiedział że w szkole będzie bal z okazji świąt Bożego Narodzenia.

Bal miał być właściwie tylko spotkaniem rodziców.

Gibson nie potrafił nam zarysować o co tak na prawdę chodzi. Powiedział tylko że trzeba wejść do szkoły odseparować trzydziestu najważniejszych ludzi w mieście od całej reszty i czekać na rozkazy. To naczelne dowództwo miało negocjować, my mieliśmy trzymać wszystko pod kontrolą, a potem zwiać kiedy dostaniemy sygnał.
- Jakie rozkazy Gibson...! - wydarł się Jim - ...ochujałeś jak mamy odseparować trzydzieści osób od dwustu, w panice i to na sali gimnastycznej, to nie wykonalne. Kurwa, co za burdel, czekać na rozkazy dobre sobie...
- Nie drzyj się Jim - powiedział spokojnie Gibson - nie ja tu żądzę, ja przekazuję rozkazy.
- Dobra - uciąłem te żale - będzie kasa na broń?
- Będzie.
- No to świetnie. Mam pomysł jak tam wejść, ale nie jak wyjść.

Plan był dosyć prosty. Jako że takie są najgenialniejsze, tylko czasem nie wychodzą. Na początku imprezy miała przyjechać furgonetka z prezentami dla wszystkich zgromadzonych. Wiedzieliśmy jaka firma to organizuje. Przejęcie furgonetki nie stnowiło problemu. Wystarczyło się tylko przebrać w strój Mikołaja i elfa, miał tam być jeszcze ochroniarz. Organizację tego wziąłem na siebie.
- Dany jesteś w stanie złamać kody do systemu bezpieczeństwa szkoły i przejąć kontrolę nad nim?

Jim uprzedził moje pytanie - ale to dobrze, znak że jednak myśli.
- Myślę że tak.

Dany miał opanować system zaraz po wejściu do budynku. Wejść trzeba było w przebraniach, a lekki sprzęt wnieślibyśmy w workach do środka. Potem pozostało już tylko załatwić trzech lub czterech ochroniarzy i wrzucić pojemniki z gazem do sali gimnastycznej. To było naprawdę proste.
- No wszystko cacy ale jak my z tamtąd wyjdziemy kiedy trzeba? - spytał smutno Dany.

To gryzło nas wszystkich. Nawet Gibsonowi nie spieszyło się jeszcze do śmierci. Chodź dotąd zachowywał się jakby go to wogóle nie obchodziło. Na każdej akcji liczyło się dla niego wykonanie zadania, odwrót nie był tak istotny.
- No tak Dany to jest problem.- stwierdził Gibson

Dany zauważył że pod szkołą biegnie całkiem szeroki kanał ściekowy, od wylotu rury w zatoce obok portu do ubikacji w szkole były trzy kilometry. Jim znał się nieźle na ładunkach wybuchowych. Przed akcją miałem pójść z Jimem kanałem i sprawdzić naszą drogę odwrotu oraz założyć pod toaletami ładunki wybuchowe. Pomysł z początku wydał się absurdalny, ale jedyny możliwy do wykonania, bo ucieczka drogą powietrzną absolutnie nie wchodziła w grę. Zamienilibyśmy się w chmurę dymu w sekundę po starcie.
- Gibson troszkę nas mało na taką akcję.- powiedział posępnie Jim do Gibsona
- Spokojnie, szefostwo przyśle nam jeszcze dwoje ludzi. Oni przywiozą ciężki sprzęt.

Jim i ja poszliśmy do wylotu kanału ściekowego. Fekalia spadały wprost do morza roztaczając wokół swój zabójczy smród. Jim szedł pierwszy, dziesięć metrów od wejścia przeciął palnikiem grubą stalową kratę. Po drodze zakładał co jakiś czas ładunki wybuchowe. Dotarliśmy pod ubikacje szkolne, Jim zostawił tam wszystkie ładunki jakie mu zostały. Bałem się czy nie zawalą połowy Belfastu, ale Jim powiedział że tak będzie dobrze.

Gdy wróciłem do domu szorowałem się całą noc. Brunatną wodę zmieniłem cztery razy a włosy ciągle były brudne. W końcu ściąłem je na zero.

Furgonetka zatrzymała się na czerwonych światłach. Dany zadbał o to aby zaświeciły się jasnym blaskiem akurat gdy będzie nadjeżdżać furgonetka. Czerwone światło odbiło się bladym błyskiem w szybie samochodu. Mdłe światła latarni ledwo oświetlały brudną ulicę. Powolnym krokiem podszedłem do furgonetki od strony kierowcy.

Mój mundur policjanta był lekko brudny i nie wyglądał zbyt świeżo, to dodawało wyglądu szczerego i zapracowanego gliny. Zapukałem w szybę. Kierowca wiedział że nie ma świateł stopu. Jim tuż przed wyjazdem furgonetki z bazy zrobił w niej drobne spięcie.
- Nie ma pan świateł stopu. - powiedziałem znudzonym głosem
- Naprawdę ?! - kierowca świetnie udawał zdziwionego - niemożliwe ...
- Nooo... niesamowite... proszę zjechać na pobocze...

Kierowca posłusznie zjechał na bobocze drogi i wysiadł z samochodu. Jim zaszedł pojazd z drugiej strony.

Kierowca był ubrany strój ochroniarza, nie poczuł absolutnie niczego gdy cieniutka igła wbiła się w jego kark. Pnełmatyczny pistolet syknął cicho zagłuszony przez przejerzdżający motocykl. W furgonetce byli jeszce święty mikołaj i elf, wszyscy poszli spać na długie godziny.

Ubrałem się w mundur konwojenta. Jim został mianowany na elfa przez Dona który pod przebraniem Mikołaja trzymał cały sprzęt elektroniczny.
- Óadnie ci w rajstopach Jim.- powiedziałem
- No całkiem sexy.- dożucił Don
- Pieprzcie się obaj. - syknął Jim

Furgonetka zajechała pod szkołę. Rodzice siedzieli już w sali gimnastycznej. Wysiadłem z szoferki. Dwóch wysokich ochroniarzy podeszło do mnie.
- Cześć chłopaki pomorzecie źwiętemu Mikołajowi?

Przytaknęli i zabrali dwie torby do wnętrza budynku. Jeden z nich szedł przygarbiony pod ciężarem torby. Akurat dostał torbę z amunicją i granatami. Poszliśmy za nimi, jeden z nich przyglądał mi się uważnie.
- Ciężkie te torby.- powiedział do mnie stawiając pakunek na podłodze Długi oświetlony korytarz zakręcał szerokim łukiem i kończył się północnym wejściem do szkoły.
- Jak cholera, Mikołaj pewnie ma fajne zabawki. -przytaknąłem niepewnie
- Pewnie tak, ale powiedz czy wszyscy macie pistolety nie wykrywalne przez detektory metali... - ostanie trzy słowa powiedział sięgając po broń

Zapomniałem na śmierć że włożyłem do kabury swój nowy pistolet. Cholera... Zdążyłem w ostatnim momencie chwycić go za przegub ręki, odwrócić kaburę i nie wyciągając broni strzeliłem. Jego mózg ogromnym czerwonym kleksem rozprysł się na suficie. Bezwładne ciało z dziurą w podbródku opadło na śliską posadzkę, zaraz obok zwłok drugiego ochroniarza. Jim z grymasem złości na twarzy wycierał nóż o zielony strój elfa.

Dany właśnie siedział przy cyberdecku i przejmował kontrolę nad systemem. Był do tego gotów już wczoraj, dlatego zajęło mu to sekundy.
- Dany zamknij drzwi, wszystkie.

Ryglowane zamki jeszcze raz zmąciły ciszę korytarzy. Jim już biegł z puszkami gazu usypiającego do sali gimnastycznej. Stanął przy drzwiach i wyciągnął zabezpieczenia.
- Dobra teraz! - krzyknąłem

Dany odblokował zamek. Trzy puszki wturlały się do sali. Jim zamknął drzwi przytrzaskując komuś rękę. Jeszcze przez moment słyszeliśmy krzyki wewnątrz pomieszczenia.

Nagła kanonada karabinu wyrwała nas z zamyślenia. Odskoczyłem w prawo. Strzelałem bez przerwy osłaniając odwrót Danyego i Jima. Zauważyłem dwóch ochroniarzy strzelających z korytarza który łączył się z głównym hallem. Tylko cudem żaden z nas nie oberwał. Teraz obowiązek strzelania przejął Jim, ja włożyłem maskę przeciw gazową i interkom. Jim zrobił to samo. Do korytarza wrzuciłem granat dymny i gazowy. Poturlały się lekko podskakując na podłodze. Nastąpiła eksplozja, w tym samym momencie wbiegliśmy w dym. Zabiłem z niewielkiej odległości zaskoczonego ochroniarza. Nie widziałem go zbyt dokładnie, był tylko duchem we mgle, chyba właśnie przecierał załzawione oczy. Drugi leżał już na podłodze oszołomiony wybuchem i dymem. Dany poszedł w kierunku stróżówki żeby podłączyć się do systemu kamer.

Jim pobiegł na wschód szkoły sprawdzić czy jeszce nikogo nie ma. Chrapliwy głos w interkomie przypomniał mi że Dany został sam -"...w stróżówce jest jeszcze jeden...".

Pobiegłem do Danego poślizgnąwszy się przy tym na krwi zabitego ochroniarza. Dziesięć metrów dalej zobaczyłem jak dwómetrowy nieogolony "goryl" stoi nad Danym i wyciąga broń.

Jeszcze trzy metry... pomyślałem...jeszcze trzy i bedzie mój. Wyciągnąłem pistolet, nacisnąłem spust ...i... nic. Kurwa pusty magazynek, chciałem skoczyć na niego. O krok od tego wielkoluda potknąłem się o cyberdeck Danego i wylądowałem na podłodze. Nie zdążyłem się odsunąć kiedy wielka noga przygniotła mnie na dobre do ziemi. Spojrzałem na Danyego, jego blada twarz nie wróżyła mi najlepiej. Widziałem go tylko kontem oka, ale byłem pewien że szuka broni. Znalazł. Martwy strażnik padł na mnie łamiąc mi chyba wszystkie żebra. Tłusty skurwiel, prawie udało mu się mnie zabić.

Jim przybiegł do nas po chwili.
- Trzeba się zająć imprezowiczami - powiedział

Otworzyliśmy drzwi. Wszyscy leżeli na ziemi. Osobom na którym nam zależało wstrzyknęliśmy silne dawki narkotyków, to powinno ich było uśpić na dobę. Reszta po obudzeniu miała zostać wypuszczona ze szkoły. Dany poinformował że właśnie przyjechał Gibson i dwóch ludzi z ciężkim sprzętem. Wpuścił ich do środka. W tym momencie przypomniałem sobie o tym ochroniarzu którego nie dobiłem przy strzelaninie. Pobiegłem tam i oczywiście już go tam nie było. Opadł dym, leżało tylko jedno ciało twarzą do ziemi, i wciąż krwawiło.
- Hej Dany - powiedziałem do interkomu - mamy jeszcze jednego szczura.
- Wiem widzę go - Dany panował już nad wszystkim, a szczególnie przydatne były kamery- biegnie do toalet.

Pobiegłem jak najszybciej za nim.
- Toalet...? Książki Dany czytasz czy co? - powiedziałem ironicznie
- Jedni mają toalety inni kible tak już jest Ron.

Ochrypły śmiech uciszył się gdy dobiegłem do drzwi "toalet".
- Wybiegł na zewnątrz przez okno.
- Super, otwieraj drzwi, sprzątnę go zanim wykrzyczy wszystkim co się dzieje.

Wybiegłem na zewnątrz. Po trzech krokach stanąłem jak wryty. Wszędzie była policja.

Dwóch facetów właśnie wchodziło do pancerzy wspomaganych typu AQUA. Seria z karabinu omal mnie nie dosięgła jak wbiegłem z powrotem do budynku.
- No pięknie Dany, mamy przesrane, wysadź te kibelki jak stąd pójdę.
- Sie robi.

Eksplozja zdemolowała doszczętnie męską ubikację ale nasza droga ewakuacji stała otworem. Usiadłem i oparłem się o ścianę. Serce waliło jakby chciało za chwilę rozerwać mi klatkę piersiową. Wiedziałem że jak nas złapią to przynajmniej umrę szybko. Zimno na pewno mi nie będzie, po prostu rozprysnę się na drobne kawałeczki. Pociski nie pozostawią nawet kawałka ciała do identyfikacji.
- O czym myślisz Ron? - Gibson spytał spokojnie
- O życiu.- odpowiedziałem posępnie
- Nie prawda.
- Chodźmy lepiej do sali -zebrałem się w sobie -i odprawmy niepotrzebnych gości.

Podniosłem się ciężko z podłogi.
- Ron to są operatorzy naszej ciężkiej artylerii.

Gibson wskazał na dwóch blondynów, chyba braci. Każdy z nich trzymał dwudziesto milimetrowe działko Barret- Arasaka. Pociski uranowe z tego działka nawet nie zostawiają dziur one zostawiają pustkę.
- To James i Bud McCain'owie.
- Cześć chłopaki.

Uścisnąłem im ręce i dowróciłem się do Gibsona.
- Jaja sobie robisz oni nie mają przecież nawet siedemnastki? - szepnąłem
- Ty byłeś młodszy jak zaczynałeś.
- Tak ale wtedy roznosiłem ulotki a nie bomby.
- Oni będą strzelać. - Gibson potrafił uciąć rozmowę

Weszliśmy do sali. Jim trzymał broń wymierzoną w kierunku tych którzy już się obudzili lub dochodzili jeszcze do siebie. Gibson przywitał się z Jimem. Wiedziałem że już powinni nam odciąć zasilanie, i nie pomyliłem się. Prawie zaraz jak weszliśmy do sali zapadł chwilowy zmrok i zadziałały wewnętrzne generatory dając żarówkom słabą moc. Mdła poświata pozwalała spojrzeć na przerażone ludzkie twarze niepewne własnego losu.

Przyglądałem się im gdy ziemia zaczęła wydawać z siebie cichy pomruk. Głośne dudunienie wpawiło w drgania każdą cząstkę mojego jestestwa. Pomyślałem że to nie może być prawdą. To czego się spodziewałem nadchodziło coraz bliżej. Spojżałem na pełną przerażenia twarz Gibsona. Była trupio blada. On wiedział tak samo jak ja co się zaraz stanie.

Sciana pękła zagłuszona hukiem wystrzałów. Gryzący w gardło i oczy pył wdarł się bezceremonialnie do moich płuc. Wkroczyły do akcji pancerze wspomagane. Niszcząc wszystko co było na ich drodze. Strzępy rozrywanych ciał pofrunęły w naszym kierunku. Pył, dudnienie stąpających machin i świst kul zamroczyły nas na moment. Żaden z zakładników którzy byli rozłożeni przy ścianie nie miał szans by przeżyć. Rozszarpały ich działa policyjnych karabinów. Żadna chwila mojego życia nie tchnęła we mnie tyle trwogi co te sekundy wtedy. Apokalipsa i bezlitosna śmierć, tylko tak da się to opisać. Mięśnie dostały nagłego impulsu i jakby same pchnęły mnie ku wyjściu. Gibson stał na miejscu o sekundę zbyt długo. Ogromna ręka pancerza AQUA chwyciła go za gardło, zdążył jedynie krzyknąć chrapliwym głosem "... za wcześnie...".

Nie miałem nawet ułamka sekundy aby się nad tym zastanowić, lecz te słowa wyryły się we mnie jak w kamieniu. Powtarzałem je sobie w myślach miliard razy na sekundę. Jego czaszka pękła uderzona pierwszym pociskiem jaki wyleciał z działka wmontowanego w rękę miarzdżącą jego gardło. James i Bud powalili ze swych ogromnych karbinów jeden z pancerzy, lecz nie miałem czasu na podziwianie ich męstwa. Biegłem w kierunku wyjścia ewakuacyjnego na ile siły jeszcze mi na to pozwalały. Obok biegli Jim i Dany. Dany wskoczył do dziury w ubikacji jako pierwszy, potem wskoczyliśmy ja i Jim. Nie oglądałem się czy James i Bud zdążyli.

źciek był naszą drogą ku wybawieniu. W szalonym biegu wzbijaliśmy ku górze wodę i odchody jakie miasto tu spuszczało. Co chwilę któryś z nas upadał na twarz zatapiając się całkowicie w brunatnej mazi. Dany minął kratę gdzie migały światełka podłożonych ładunków plastiku. Ja minąłem ją zachłystując się wodą wzburzoną przez Danego.

Nie usłyszałem rozrywającego uszy grzmotu eksplozji jedynie ujrzałem zbierający krwawe żniwo ogień. Moja wyrwna ręka wraz z barkiem poleciały wyprzedzając mnie i odbiwszy się od pleców Danego spadły do wody. Nie czułem już niczego. Płynąłem wraz ze ściekiem swobodnie i lekko do morza. Moje bezwładne ciało spadło z pluskiem do morza. Księżyc jeszcze przez chwilę ukazywał swą chłodną i bladą twarz przez taflę wody.